Yayımlandığı günden beri çok satanlar listesinden ve okurların dilinden düşmeyen bir kitap var: I’m Glad My Mom Died. Hepimiz kitabın yazarı Jennette McCurdy’yi ICarly dizisinin ele avuca sığmaz Sam karakteriyle tanıdık. Peki karakterin arkasındaki kişinin yaşadıklarını ne kadar dikkate aldık? jennette mccurdy
Ekibimizden Esma Mina Yıldız sizler için yazarın Vouge’dan Michelle Ruiz ile yaptığı röportajı dilimize çevirdi.1 İyi okumalar!
1: Bu metin Esma Mina Yıldız tarafından Bibliyoraf.com için çevrilmiştir. Çevirmenin ve Bibliyoraf’ın izni olmadan başka bir sitede kullanılamaz.
İlk senaryosunun taslağını küçük bir kızken Garden Grove, Kaliforniya’da yazan Jennette Mccurdy hep yazar olmayı hayal etti. Fakat baskıcı annesi Debra, onu henüz 6 yaşındayken oyunculuk yapmaya zorladı. Daha sonraları Miranda Cosgrove ile Nickelodeon’un iCarly’sinde ve bu serinin spin-off dizisi Sam ile Cat’de oynayan Mccurdy, annesinin ona “yazarlar demode giyinir ve şişmanlar, biliyorsun değil mi? Küçük aktrisimin şeftali poposunun, bir yazarın kocaman karpuz poposuna dönüşmesini hiç istemem.” dediğini hatırlıyor. Böylece Mccurdy çocukluğunun geri kalanında yazmayı çoğunlukla bıraktı; o kadar ki günlüğüne yazdıklarını bile Debra ile paylaşıyordu.
Şimdi 30 yaşında olan Mccurdy, bir pop kültürü fenomeni haline gelmiş yeni otobiyografi kitabıyla New York Times çok satanlarına girmiş olan bir yazar. Çarpıcı başlığı I’m Glad My Mom Died, Goodreads ve benzeri platformlarda olumsuz yorumlara sebep olurken aynı zamanda dikkat çeken cesurluğu ile de birçok övgü kazandı. Mccurdy bu hafta bize, bir sürü insanın sokakta ona yaklaşıp, “Benim annem hâlâ yaşıyor. Bu yüzden ben böyle bir şey söyleyemem*. Benim gibi dile getiremeyen insanlar için bunu söylediğin için teşekkürler.” dediğini söyledi.
*Kitabın adının Türkçe karşılığı, Annem Öldüğü İçin Memnunum oluyor.
Jennette McCurdy
Çoğu insanın için en acı verici kayıplardan biri olarak gördüğü anne kaybını kim açıkça kutlar ki? Annesinin ölümü kendisinin kurtuluşu olan bir insan kutlar. 2013 ylında, Mccurdy 21 yaşındayken, meme kanserinden ölen Debra, hayatı boyunca Mccurdy’i kontrol etmiş ve istismar etmişti. Mccurdy’nin oyunculuk kariyerinin iplerini elinde tutuyor ve istifa etmemesi için kızını manipüle ediyordu. Ergenliğinin başlamasını ertelemek ve çocukça roller için inandırıcı kalmasını sağlamak için, onu blumia olmasına yol açacak olan anoreksiyaya teşvik ediyordu. Kızını 17 yaşına gelene kadar, kanser için kontrol ettiğini iddia ederek, göğsünü ve vajinasını muayene ettiği sırada duş almaya zorluyordu.
“Ee ne dersin? Oyunculuk yapmak istiyor musun? Anneciğinin küçük aktrisi olmak ister misin?” Mccurdy annesinin ona böyle sorduğunu hatırlıyor. 6 yaşındayken bile, bu sorunun tek bir doğru cevabı olduğunu hissedebiliyordu.
I’m Glad My Mom Died, Ariana Grande hakkında manşetlere malzeme olmaktan veya Mccurdy’nin “Yaratıcı.” Olarak adlandırdığı Nickelodeon zorbasının alçakça hareketlerinden çok daha fazlası. Mccurdy kendisini standart ünlü otobiyografilerinden; güçlü, iğneleyici, karanlık, komik havasıyla ve sürükleyici bir yazı diliyle ayırıyor. Bu hafta bizimle kitabının başarısı, kışkırtıcı başlığı ve kimliğini yazarak bulmak hakkında konuştu.
Vogue: En başından beri, oyunculuk yapmaya zorlanırken yazar olmak istiyordun. En sonunda hayalini gerçekleştirmiş olmak nasıl bir his?
Jennette Mccurdy: Benim için gerçekten bir onur oldu. Kitapla bağ kurmuş olan insanlara karşı derin bir bağ hissediyorum ve bu benim için daha önce kariyerimde yaşamadığım kadar anlamlı.
Jennette McCurdy
Vogue: Kitabında ünlü olmanın senin için ne kadar kaygı verici olduğunu, nasıl hiçbir zaman oyunculuk yapmak istemediğini ve oynadığın dizilerden gurur duymadığını yazıyorsun. Gerçekten yapmak istediğin ve gurur duyduğun bir şey sayesinde tanınmak farklı bir his mi?
Jennette Mccurdy: Bunu sormanıza gerçekten sevindim. Benim için bambaşka bir deneyim oldu. Bana şimdi yaklaşan insanlar çoğunlukla kitapla bir şekilde ister kendi yeme bozukluğu deneyimleri, ister narsist bir ebeveyn veya ailelerindeki sorunlar olsun, bağ kurmuş insanlar oluyor. Böyle bir insani duyguyu paylaşabilmek benim kendimle ilgili iyi hissetmemi sağlıyor, umarım onlar için de aynısı geçerlidir.
Vogue: Biz bu konuşmayı The New York Times en çok satanlar listesi yayımlanmadan önce yapıyoruz. Liste yakında çıkacak ve bence sen bu listeye kesinlikle gireceksin. Bunu gördüğünde nasıl bir tepki vereceğine dair bir fikrin var mı?
Jennette Mccurdy: Ben çok sulu gözümdür. Uzun zaman boyunca bundan çok utandım. Rol gereği ağlayabiliyordum ama birinin karşısında yapamıyordum, şimdi de tam tersi. Bazı şeyleri çok yoğun hissediyorum. Yani, eminim biraz mutluluk gözyaşları dökülecek. Aynı zamanda da mutlu olunca dans eden insanlardanım. Eğer öyle bir şey olursa , hiç kuşkusuz utanç verici olacak ve sonrasında da tüm ekibimle paylaşılacak çılgın bir dans icat ederdim.
Vogue: I’m Glad My Mom Died çok dikkat çekici bir başlık, ama kitabı okuduktan sonra neden bu başlığı seçtiğini çok iyi anladım. Daha açık olmak gerekirse, nihayet hayatını özgürce yaşayabileceğin anlamına geldiği için annenin ölmesine memnun musun?
Jennette Mccurdy: Evet. Çarpıcı bir başlık olduğunun farkındayım ama anlamının altında, kitapta daha detaylı bir şekilde açıkladığım üzere, ince ayrıntılar var. Başlığın tamamen arkasındayım. En başından beri bu başlığı istediğimi biliyordum. Hiçbir zaman başka bir başlık seçmek ya da olanı değiştirmek ile ilgili bir sorum veya şüphem olmadı. Tek seçenek buydu.
Vogue: I’m Glad My Mom Died aynı zamanda yaptığın tek kişilik gösterinin de adı. Bu başlığı nasıl buldun?
başlık
JM: Başlığı, gariptir ki, şarkı yazarken buldum. Klavyeyi kurcalıyordum ve saçma sapan mutlu bir şarkı çalıyorken birden annemin öldüğüne memnun olmamla ilgili şarkı söylemeye başladım ve çok samimi ve saf hissettim. Sonra da, bak bu güzel bir başlık olurdu diye düşündüm.
Vogue: Twitter’da geziniyordum, ki bu çoğunlukla bir hatadır, bir okuyucunun senin lehine, annen bugün burada olsaydı, aranızdaki toksik ilişki sebebiyle belki de senin hâlâ hayatta olmayacağını söylüyordu. Bu saçma bir varsayım mı olur?
JM: Hiç de olmaz. Bunun tamamen doğru olduğunu düşünüyorum. Tabii, bazı zamanlarda annemin benden özür dilemiş ya da ilişkimizin düzelmiş olduğunu hayal ediyorum, ama bu sadece bir hayal. Kitabın benim için anlamı çoğunlukla bu, ölen kişiyi romantikleştirmemek ve onunla olan deneyimimizi doğrulamak. Eminim ki annem hâlâ hayatta olsaydı, hâlâ yeme bozukluğum olurdu. Hâlâ birçok zihinsel hastalıkla boğuşuyor olurdum. Eminim hâlâ birlikte yaşıyor olurduk ve bir ilişkimin ya da arkadaşlarımın olmasına imkân olmazdı. Hayatta olsaydı hayatımın onun tarafından kontrol ediliyor olacağına dair hiç şüphem yok.
Vogue: Kitabı okuduktan sonra bir arkadaşım bana, ben de annesi öldüğü için memnunum, diye mesaj attı. Sence bu kötü bir şey mi?
JM: İnsanlar böyle dediği zaman tatlı olduğunu düşünüyorum.
Vogue: 8 yaşındaki kızım iCarly izliyor. Eski Nickelodeon dizileri Netflix’te olduğu için yeni jenerasyon çocukları da bu eski serileri izleyebiliyor. Nickelodeon ve de “Yaratıcı,” öğrendiklerimden sonra, bununla ilgili ne düşünsem emin değilim. Fakat şunu öğrenmek istiyorum, bu sana nasıl hissettiriyor? Bu dizilerin yaşamaya devam etmesi hakkında ne düşünüyorsun?
JM: Hala dışarıda bir yerde var olduklarını bilmiyordum, bu benim ilk tepkim. Yani, kahkaha sanırım.
Jennette McCurdy
Vogue: Haber sektörünün, ünlülerin otobiyografilerinden ilgi çekmesi en muhtemel kısımları çekip, bunları haber başlığı yapmak gibi bir adeti var. Senin kitabında bunu Ariana Grande ve onunla ilgili izlenimlerin üzerinden yapabilirler. Kitabı okuduktan sonra, sorunun Ariana Grande’nin kendisiyle ilgili olmaktan çok, onun temsil ettiği şeyle ilgili- huzurlu bir ev hayatı ve senin bunu yapmaya iznin yokken onun müzik kariyeri için işe gelmeme hakkının olması- olup olmadığını merak ettim.
JM: Bu konuyu kitapta yapabildiğim en iyi şekilde, daha esprili bir şekilde, açıkladığımı düşünüyorum. Eğer bunu şimdi cevaplamaya çalışırsam o esprili anlatımı kaybetmeyi riske atmış olurum. Şimdi geriye dönüp baktığımda, aslında ne kadar komik bir durum olduğunu görebiliyorum.21 yaşında, kıskançlığa ve kendini başkalarına kıyaslamaya en yatkın olduğun zamanda, setteyim ve karşımda, yakında dünyaca ünlü bir pop star olacak biri var. Bence bu çok komik, kitapta da bu mizahı yakalamaya çalıştım.
Vogue: Kitabı şimdiki zamanda yazdın. Kitabı okurken hiç terapiye gitmiş bir yetişkin olarak geçmişini yorumluyormuşsun ve kendini geliştirmek için çok çabalamışsın gibi hissetmedim. Sen 6, 11 ya da 21 yaşındayken sanki ben de yanındaymışım gibi hissettim. Neden bu şekilde yazmak istedin?
JM: Fark etmene sevindim. Bilerek yaptığım bir şeydi. Bir çocuğun, özellikle benim büyüdüğüm gibi kaotik ve istismarcı çevrelerde büyüyen çocukların, bakış açısının saflığını çok mizahi buluyorum. Benim için bu gibi bir ortamı mizah için kullanmak, okuyucuyu kitaba ilgili ve bağlı tutmak için önemliydi. Açıkçası şimdiki bakış açımla yazmış olsaydım, oturduğum yerden bilgiçlik taslayarak duygusallaşıp süslü bir dille yazmak çok kolay olurdu. Fazla şatafatlı ve şımarıkça olurdu, bu yüzden hangi yaştaysam o yaştaki duygusal deneyimime sadık kalmak istedim.
başlık
Vogue: Annen seni caydırmaya çalıştığı halde sen yazmaya devam ettin mi? Çocukluğunun perspektifine geri dönebilmek için günlüklere ya da ajandalara ya da herhangi bir şeye, bir şeyler karaladın mı?
JM: Hayır, çünkü annem ve ben günlüğümü paylaşıyorduk. Birbirimize küçük notlar yazmak için kullanıyorduk, yani günlüğüm bile gözleniyordu. Keşfetme özgürlüğüm yoktu. Evde öğrenim gördüğüm için bazen İngilizce ödevlerimi yaparken biraz yazı yazabiliyordum. Fakat ben 18 yaşındayken annem ikinci kez kanser olana kadar, bunu yapmak da çok zordu. İşte bu sırada, oyunculuğun ortasında, kendimi yazma derslerine kaptırmaya başladım. Bir yerlere gelmeye ve kendi sesimi bulmaya çalışıyordum.
Vogue: Yani annenle arana mesafe koyabildiğinde ve kendi kimliğini bulma özgürlüğünü elde ettiğinde yazabilmeye başladın. Yazmak kimliğini bulmana yardımcı oldu mu?
JM: Kesinlikle, yazmak kendi karakterimi yaratmamı, tanımamı; iyileşmemi ve yetişmemi sağladı.
Vogue: I’m Glad My Mom Died’ı bir filme ya da diziye uyarlamak ister miydin?
JM: Seçeneklere açığım. Şu an yaşanan tüm bu heyecan verici şeylere yoğunlaşmaya çalışıyorum, Fakat sizde Universal Studios’un CEO’sunun, kim olduğunu bilmesem dek, numarası varsa benimle de paylaşabilirsiniz.
başlık
Vogue: Kitap annen ölüm döşeğindeyken başlıyor ve şöyle yazmışsın, “Hayattaki tek amacım her zaman annemi mutlu etmek, kim olmamı istiyorsa o kişi olmak oldu. Artık annem yoksa, ben kim olacağım?” Annenin vefatından birkaç yılın geçmesiyle birlikte, bu soruya bir cevap bulabildin mi?
JM: Bazı cevaplar bulabilmemi sağlayan şeyler; yazmak, terapi, yalnızlık, dışarıdan gelen herhangi bir görüşe kulak asmamak oldu. Uzun süre boyunca sosyal medyadan uzak durdum. Birkaç yıl oyunculuk yapmadım. Beni tanımladıklarını sandığım şeyleri geride bıraktım. Kendimi bir cümleyle anlatmam gerekse bunu yapamam. Fakat çocuk halime gösterebilmiş olmayı dilediğim bir şekilde gerçekten kendime güveniyor ve olduğum kişiyle barışık hissediyorum. Altı yaşındaki bana, “Bak, bir gün burada olacaksın. Bir gün sen de benim gibi olacaksın.” diyebilmeyi çok isterdim. Dört gözle beklediğim bir şeyin olması harika olurdu, ama şu an burada olmaktan çok memnunum.
Bu yazının redaktörlüğü Selin Çolak tarafından yapılmıştır.
Beğenebileceğiniz diğer yazılarımız:
Ama fakat ancak ve ancak. Lakin çünkü fakat. Ve ya da. Ama ancak. Fakat. İle de veya. Ama fakat ancak ve ancak. Lakin çünkü fakat. Ve ya da. Ama ancak. Fakat. İle de veya.
Yazıyı burada paylaş:
